Prince - Biografia Artysty



Prince Rogers Nelson przyszedl na swiat 7 czerwca 1958 roku w Minneapolis.

Urodzil sie w rodzinie z muzycznymi tradycjami (ojciec artysty John L. Nelson (ur.1916 -zm.2001) byl muzykiem jazzowym. Prince jest jednak muzycznym samoukiem.
Juz na poczatku lat 70. Prince zalozyl grupe Champagne, z która w klubach gral utwory z repertuaru Sly And The Family Stone, The Temptation i Jimiego Hendrixa. To wlasnie inspiracja tymi wykonawcami zawazyla na dalszej karierze muzyka. Swoje muzyczne poszukiwania kontynuowal pózniej z kapelami Grand Central oraz 94 East.
Pierwszy longplay sygnowany pseudonimem Prince ukazal sie w 1978 roku i nosil tytul "For You". Nie odniósl wielkiego sukcesu, ale singiel "I Wanna Be Your Lover", bedacy zwiastunem jego kolejnego dziela Prince wdarl sie na listy przebojów w Anglii i USA.
Prince Purple.
To see the Flash Element you need to download the Flash Player 8.
Spektakularny sukces artysty stanowila dopiero wydana w 1982 roku plyta 1999. Pochodzaca z niej EP-ka "Little Red Corvette" byla pierwszym utworem "czarnego" wykonawcy tak czesto emitowanym przez muzyczna stacje MTV (w tamtych czasach zajmujaca sie glównie lansowaniem "bialego" mainstreamu), a "1999" dal poczatek renesansowi zainteresowania "czarna" muzyka.
Tematyka tekstów Prince'a - naszpikowanych erotyka i seksem - wraz z wyuzdanym imagem byla sola w oku organizacji stojacych na strazy moralnosci na czele ze slynna organizacja PMRC. W roku 1987 ze wzgledu na obsceniczne teksty piosenek zostala wstrzymana dystrybucja plyty Prince'a Black Album.

Najbardziej znane wydawnictwa artysty to jednak dwa longplaye z muzyka filmowa, m.in. wspomniany wczesniej Purple Rain. Obraz Alberta Magnoli, w którym Prince odtwarzal takze glówna role, bazowal na pewnych elementach z biografii muzyka. Nie stanowil on moze arcydziela sztuki filmowej, jednak soundtrack to zdecydowanie jedna z najwybitniejszych pozycji w historii muzyki pop. Wystarczy wspomniec chocby pochodzace z niej piosenki When Doves Cry czy tytulowa Purple Rain. Drugim dzielem "filmowym" Prince'a byla sciezka muzyczna do produkcji Tima Burtona Batman. Album znalazl ponad siedem milionów nabywców.

Prince nigdy nie ukrywal, ze jest twórca muzyki popularnej, jednak mimo to jego twórczosc smialo mozna okreslic jako pop na najwyzszym poziomie - zakorzeniony z jednej strony w dokonaniach Jimiego Hendrixa, a z drugiej w dzikiej ekspresji Jamesa Browna. Prince byl takze kompozytorem wielu swiatowych hitów, znanych z wykonania m.in. Sinead O'Connor, Madonny, Cindy Lauper czy Chaka Khan.

W 1991 roku Prince wraz ze swoja nowa grupa The New Power Generation nagral wspaniala plyte "Diamonds And Pearls" - kolejna perle w historii muzyki pop. Dwa lata pózniej zaskoczyl wszystkich zmiana pseudonimu artystycznego i najczesciej okresla sie skrótem TAFKAP od The Artist Formerly Known As A Prince ("Artysta Znany Wczesniej Jako Prince"). Mimo tych wszystkich ekstrawagancji w swiadomosci publicznej pozostanie on zawsze Prince'm - glównie z powodu muzyki, której nie da sie pomylic z zadna inna.
Na podstawie: Piotr Grosman, Biografia Prince'a

W latach 1983-1991 Prince byl jedna z najwiekszych gwiazd muzyki rozrywkowej. Wiekszosc plyt z tego okresu stalo sie bestsellerami, a wydany w 1984 roku Purple Rain odniósl niezaprzeczalny artystyczny i komercyjny sukces. Prince byl wszedzie, co roku wydawal nowa plyte, koncertowal na calym swiecie, produkowal muzyke, rezyserowal i gral we wlasnych filmach. Wytwórnia Warner Bros. Records, z która byl wówczas zwiazany, nie nadazala za morderczym tempem pracy Prince’a. Nie dosc, ze materialu gotowego do wydania, którym ja zalewal, byla niezliczona ilosc, to nagrania te byly czesto antyradiowe i niekomercyjne, mogace nie trafic w gust masowego odbiorcy.

W drugiej polowie lat 80-tych Warner Bros. Records pomogla Prince’owi utworzyc Paisley Park Records, która potem wydawala bardziej eksperymentalne nagrania Artysty. Pod skrzydlami Paisley Park Records rozwijal sie jeden z jego wielu pobocznych projektów – Madhouse. Trzon grupy stanowili Prince i saksofonista Eric Leeds. Madhouse gral jazz i byl swego rodzaju holdem, zlozonym ojcu Prince’a, jazzowemu pianiscie. Niekonwencjonalnosc dzialania Prince’a coraz bardziej psula jego stosunki z Warner Bros. Records.
NPGMC

W 1995 roku doszlo do rozwiazania kontraktu. Prince nie mógl pogodzic sie z mysla, ze jego kreatywnosc ograniczaja sztywne ramy przemyslu fonograficznego, w którym artysta jest postacia drugoplanowa i nie ma pelnych praw do swoich nagran, a liczy sie sprzedaz plyt i pozycja na listach przebojów.

W 1996 roku, ukazal sie trzyplytowy album Emancipation, wydany nakladem wlasnej wytwórni NPG Records i dystrybuowany przez EMI. Byl to swego rodzaju krzyk artystycznej wolnosci. Trzy godziny materialu mialy zapewnic mnóstwo hitowych singli, ale bez finansowego wsparcia ze strony duzej wytwórni plytowej Prince mógl tylko marzyc o komercyjnym sukcesie. Fani zaczeli powoli odwracac sie od Prince’a i zarzucac, ze artystycznie jest mu daleko do jego „najlepszych” dokonan. Prince niezlomnie trwal przy swoim – komponowal, nagrywal, wydawal i koncertowal.

W 1999 roku podpisal kontrakt z Arista Records na wydanie jednego albumu. Byl to kolejny, nie do konca szczesliwy epizod – próba powrotu (wczesniej, w 1998 roku BMG wydalo New Power Soul, które przeszlo bez echa).
NPGMC
Album sprzedal sie slabo, ale to wlasnie Rave Un2 The Joy Fantastic, a dokladnie jego zmieniona i zremiksowana wersja zapoczatkowala nowy rozdzial w karierze Prince’a – byl to pierwszy album wydany dla czlonków www.NPGMusicClub.com, jego internetowego klubu. Internet stal sie idealnym miejscem dla dystrybucji muzyki. Prince o tym doskonale wiedzial i wie o tym caly czas.

Od 2000 roku www.NPGMusicClub.com sprzedaje muzyke Prince’a. Droga ta ukazaly sie albumy The Rainbow Children, One Nite Alone, One Nite Alone...Live!, Xpectation, N.E.W.S. oraz liczne single. Prince i jego muzyka sa zródlem nieustajacej inspiracji dla kolejnego juz pokolenia muzyków i wykonawców na swiecie. Gdyby nie Prince, ostatnie plyty The Black Eyed Peas, Outkast, JC Chaseza, wszystkie produkcje The Neptunes nie brzmialy by tak, jak brzmia. Wiekszosc mlodych czarnych (i nie tylko) artystów przyznaje sie do czerpania z dokonan Prince’a. Kiss, Nothing Compares 2 U, How Come U Don’t Call Me Anymore, I Feel For You, Manic Monday – to tylko kilka przykladów hitów napisanych przez Prince’a, chociaz czasem nie do konca z nim kojarzonych.

Prince byl najwieksza gwiazda ceremonii przyjecia nowych czlonków do Rock and Roll Hall of Fame, gdzie uraczyl wszystkich epokowym gitarowym solo podczas While My Guitar Gently Weeps George’a Harrisona. Ktos by powiedzial: Prince wraca. To nieprawda, on zawsze byl.
Autor: Fan

Purple Rain

Purple Rain
25 czerwca 1984 – kolejny rekord pobity – album Prince’a i grupy Revolution Purple Rain znalazl 1,3 miliona nabywców w ciagu 24 godzin.
Prince jest muzycznym geniuszem, który objawil swe talenty juz jako cudowne dziecko. Do dzis wyprodukowal wszystkie swoje albumy, a na szesciu z nich gral na wszystkich instrumentach. Zawsze zaskakujacy inwencja w komponowaniu, blyskotliwa aranzacja, bulwersujacy otwartym traktowaniem spraw seksu i silnie akcentowanym androgynizmem. Prince jest czlowiekiem, w którym miesci sie kilka sprzecznych osobowosci: niesmialy, milkliwy chlopiec i wladczy pracoholik, kontrolujacy kazdy aspekt swojej kariery.
Pomysl filmu zrodzil sie w glowie Prince’a jeszcze w trakcie trasy promujacej jego poprzedni album 1999. W tej na poly autobiograficznej opowiesci Prince mial odtwarzac role Kida (Dzieciaka), mlodego wrazliwca z rozbitej rodziny, skrytego i zamknietego w sobie, którego obsesja jest kariera muzyczna. Prince Rogers Nelson mial ambicje opowiedziec o swojej mlodosci, a nie tylko powielic sentymentalny schemat. Rzeczywiscie pochodzil z rozbitej rodziny i byl wychowywany przez matke i ojczyma. Uciekl od nich, by na krótko polaczyc sie z ojcem, który kupiwszy mu pierwsza gitare zniknal z jego zycia. Maly Prince zostal adoptowany w koncu przez zaprzyjazniona rodzine Andersonów i rozpoczal cwiczenia na pianinie, gitarze i perkusji. Opanowal gre na nich, gdy mial 12 lat. Wkrótce objawily sie jego zdolnosci kompozytorskie, które wraz z wirtuozeria jako muzyka i zdolnosciami tanecznymi doprowadzily do kontraktu z firma Warner Bros. Po pieciu albumach, które zyskaly pochlebne oceny krytyki, ale nie byly wielkimi przebojami (For You, Prince, Dirty Mind, Controversy, 1999), Prince zdecydowal sie na krok bez precedensu – wyprodukowanie filmu fabularnego i plyty, gdzie móglby zmierzyc sie z demonami swej burzliwej mlodosci.
Po zakonczeniu trasy Prince kontynuowal przygotowania do filmu, razem z Alberetm Magnolim. Byl to trzydziestojednoletni wówczas absolwent wydzialu filmowego University of Southern California, który na spotkanie z Prince’em w Minneapolis przybyl urzeczony plyta 1999. Skoncentrowal sie na przelozeniu obrazowych piosenek Prince’a na jezyk filmu. Inspiracja dla obydwu artystów bylo pojawienie sie 1982 roku MTV z jej nieustajacym strumieniem wideoklipów. Sukces zas takich obrazów jak Saturday Night Fever i Flashdance dowodzil, ze na powodzenie moze liczyc polaczenie inscenizowanych piosenek z obyczajowa historia przykrojona do gustów mlodych odbiorców.
Tak tez sie stalo w przypadku filmu Prince’a. Osia fabularna filmu byl konflikt miedzy dwoma – istniejacymi w rzeczywistosci – zespolami Time i Revolution, które dla potrzeb filmu rywalizowaly o stale miejsce do prób i wystepów w klubie 1st Avenue. Poza Prince’em glówne role grali lansowani przez niego muzycy z najblizszego otoczenia: filmowa Apolonia – wielka miloscia Kida byla Apollonia Kotero, jego glównego rywala – szefa zespolu The Time gral demoniczny Morris Day.
Prince i Apollonia
Pierwsze utwory zwiastujace Purple Rain zostaly wykonane i nagrane w lecie 1983 roku na koncercie, z którego dochód przeznaczony byl dla Minnesota Dance Theatre.
Wystep odbyl sie w 1st Avenue, popularnym klubie Minneapolis, a Prince wybral z koncertu 3 utwory: Baby I’m A Star, I Would Die 4 U i tytulowy Purple Rain. Jakosc koncertowych nagran dokonanych z zespolem The Revolution zainspirowala Prince’a do eksperymentu, jakim byly nagrania w sali prób Warehouse (czyli magazyn, bo byl to w istocie stary magazyn przerobiony na sale prób z zamontowana na stale konsoleta). Owocem tej nocnej sesji byly kolejne utwory zachowujace spontanicznosc zywego wystepu: Let’s Go Crazy i Computer Blue. Piosenka Darling Nikki zostala zarejestrowana w domowym studiu Prince’a, a pozostale utwory When Doves Cry i Beautiful Ones w studiach nagraniowych Sunset Sound w Los Angeles, gdzie calosc zostala tez zmiksowana. Niekonwencjonalne metody pracy w studiu predko weszly do kanonu legend o „Ksieciu”. Zwykla praktyka przy nagrywaniu partii wokalnych bylo wypraszanie ze studia wszystkich, lacznie z inzynierem dzwieku, i praca przy zamknietych drzwiach.
Przy When Doves Cry Prince polaczyl dwie konsolety, uzyskujac dzieki temu mozliwosc nagrania czterdziestu osmiu sciezek, zagral na wszystkich instrumentach, a przy finalnym zgraniu zdecydowal sie usunac linie basu. Caly utwór zostal nagrany i zgrany (rzecz niezwykla) w jeden dzien. 7 lipca piosenka stala sie jego pierwszym amerykanskim numerem 1 na listach.
Wkrótce ten sukces powtórzylo nagranie Let’s Go Crazy, Purple Rain doszlo do 2 miejsca, a I Would Die 4 U do 8. Nic dziwnego, ze Purple Rain, plyta pelna przebojów i wsparta kasowym filmem, przez 24 tygodnie zajmowala 1 miejsce na liscie najpopularniejszych plyt w Stanach, a 5 lat po premierze osiagnela naklad 10 milionów egzemplarzy. Byl to triumf Prince’a i jego wlasnej wersji stylu funk, tej wielkomiejskiej odmiany czarnej muzyki tanecznej, która po oszlifowaniu pod bardziej popowy gust bialej publicznosci przekroczyla rasowe bariery. Sukces Purple Rain i aura tajemnicy otaczajaca Prince’a sprzyjaly utrwaleniu legendy, ze plyta byla dzielem samotnego geniusza.
Prince Purple Rain

Tymczasem Prince poza niekwestionowanym talentem twórczym mial takze dar otaczania sie zdolnymi wspólpracownikami, zwykle pozostajacymi w cieniu mistrza. Ciekawe, ze w okresie Purple Rain jego najblizsze artystyczne otoczenie stanowily cztery kobiety. Inzynierami dzwieku byly Susan Rogers w Minneapolis i Peggy McCreary w Sunset Studio w Los Angeles. Jednak glówna role w pracy nad brzmieniem plyty odegraly gitarzystka Wendy Melvoin i grajaca na instrumentach klawiszowych Lisa Coleman. Obie wspólpracowaly z Prince’em w latach 1983-1987, równolegle próbujac wystartowac z wlasna kariera.
W trakcie pracy nad Purple Rain wysylal do Wendy i Lisy w Los Angeles utwory nagrane w domowym studiu. Piosenki te wracaly do niego uzupelnione o dodatkowe instrumenty i przearanzowane. Rzec mozna, ze Wendy i Lisa spelnialy wobec Prince’a role podobna do tej, jaka w artystycznym zyciu Lennona i McCartneya odegral George Martin. Film nakrecony zostal w Minneapolis w ciagu 7 tygodni miedzy listopadem a styczniem, a budzet zamknal sie niewysoka kwota 7 milionów dolarów.
W trakcie realizacji Prince skupiony byl tak dalece na swej roli, ze rozmawial tylko z rezyserem i charakteryzatorka, a jeden z ochroniarzy przylapany na kontaktach z dziennikarzem zostal natychmiast zwolniony. Wstepne pokazy filmu i powodzenie plyty zwiastowaly sukces, ale jego skala przewyzszyla oczekiwania producentów. Film w ciagu kilku miesiecy zarobil 80 milionów dolarów, w niektórych miastach przebijajac popularnoscia Gremlins i Ghostbusters – dwa kinowe hity tamtego lata.
Purple Rain ostatecznie przekonal do Prince’a biala publicznosc i ustalil jego reputacje jako jednego z najwazniejszych artystów lat osiemdziesiatych – jedynego czarnego, który rywalizowac mógl wtedy z Michaelem Jacksonem. Prince wpisal sie w tradycje wielkich czarnych wykonawców rockandrollowych jak Little Richard (typ wokalnej ekspresji), James Brown (zywiolowe figury taneczne), Jimi Hendrix (technika gry na gitarze) i Sly Stone (krytyka spoleczna w When Doves Cry).

Piosenka Darling Nikki zawierajaca aluzje do masturbacji, stala sie najpierw przyczyna skandalu obyczajowego, a potem powodem powstania swoistej instytucji moralnego nadzoru. Po wysluchaniu Darling Nikki, Tipper Gore, zona Ala Gore’a, prominentnego polityka Partii Demokratycznej, rozpoczela kampanie oczyszczenia muzyki rozrywkowej z rozwiazlych i propagujacych agresje tekstów. W ciagu kilu nastepnych lat powolana przez nia organizacja PMRC (Parental Music Resource Center – Rodzicielski Osrodek Przeciwdzialania Szkodliwej Muzyce) doprowadzila do przesluchan muzyków rockowych przed specjalna komisja Kongresu Stanów Zjednoczonych. Wydawcy zostali zobowiazani do zaopatrywania okladek plyt zawierajacych szczególnie nieprzystojne tresci specjalna naklejka: Parental Advisory – Explicit Lyrics (Doradca rodzicielski – dosadne teksty).”

"STO PLYT, KTÓRE WSTRZASNELY SWIATEM. Kronika czasów popkultury" autorstwa Filipa Lobodzinskiego i Grzegorza Brzozowicza

Tekst dostarczony przez jacka-torrance'a